Skip to main content

Een ouderwetse vraag: "Waar kom je (écht) vandaan?"




“Waar kom je vandaan?
”, is vaak de eerste vraag die mensen stellen bij een eerste kennismaking. Het was ook deze vraag die Lady Hussey in het Verenigd Koninkrijk twee weken geleden stelde en daarmee het Britse koninklijk huis in verlegenheid bracht. Het is deze vraag die aan de bi-patride Marokkanen in het nationaal elftal wordt gevraagd. De vraag is eigenlijk een andere, het is de vraag “Ben jij van hier, hoor je hier thuis?”. Achter de vraag zit de wens voor veiligheid en herkenning, of je hoort thuis in de wereld van de vragensteller, of je hoort er niet bij.

De vraag is nu extra actueel tijdens het WK, waarbij Nederlanders spelen voor een buitenlands team. Maar de vraag over oorsprong en het erbij horen is van alle tijden. Al jaren leef ik, Nederlander, in Duitsland. En altijd weer die vraag. Duitsers kunnen, zoals dat in veel andere talen ook gaat, bij elkaar aan het accent vaststellen waar ze in Duitsland vandaan komen. 

Als je niet overduidelijk exotisch bent, door een kleur of accent, dan komt de vraag naar herkomst. Ik weet nooit goed wat ik moet antwoorden. Waar kom ik vandaan? Uit mijn moeders buik? Van daar waar ik geboren ben, of waar ik opgroeide? Moet ik verwijzen naar mijn nationaliteit(en), of naar welke cultuur of taal mij het meest beinvloedde? Naar waar mijn hart ligt, of naar de verscheurde delen van mijn hart of zelfs naar de mogelijkheid dat in mijn borst meerdere harten kloppen?

Het is geen onschuldige vraag, hij sluit binnen en buiten en gaat uit van de veronderstelling dat je bij slechts één plaats, één land of één cultuur hoort. 

Met de globalisering, de verplaatsingen van mensen en volken uit het nabije of verdere verleden, zijn er vele mensen die meerdere schakeringen hebben. En daarmee verbindingen hebben over landsgrenzen heen. Dat brengt naast een maatschappelijke verrijking soms ook culturele verwarring mee. Zo voelen vele Marokkanen in Belgie zich geen Belg, ondanks hun Belgisch paspoort. De Marokkaanse identiteit is voor hen kennelijk inclusiever dan de Belgische. Op zich niet heel verwonderlijk in een land beroemd voor de culturele, taalkundige en staatsrechtelijke splijting. De voormalige hofdame van Queen Elizabeth, Lady Hussey, stelde de vraag aan Ngozi Fulani, de CEO van de NGO Sistah Space, die daarop antwoordde “uit Londen”. Daarop drong de hofdame aan “maar waar kom je 
é
cht vandaan? Uit welk land in Afrika?”. Mevrouw Fulani is zwart, kennelijk een reden om aan te nemen dat zij niet écht uit Londen kwam. 

In Nederland was het hebben van meerdere nationaliteiten zo’n tien jaar geleden nog een reden voor verse bi-patride bewindslieden om in het parlement te verklaren dat de loyaliteit toch echt bij Nederland lag. Ook de koningin, die immers nog steeds ook Argentijnse is, wordt verdacht van Argentijnse voetbal sympathieën, hetgeen haar kennelijk minder Nederlands maakt. 

Ik ben een multinationale Nederlander die buiten Nederland geboren is, in Nederland opgroeide, voor en in Nederland verkozen werd voor het Europees Parlement en die nu al jaren buiten Nederland woont. Ik ben Nederlander maar waar kom ik vandaan? Vraag mij, en het liefst ook anderen, niet meer waar ze vandaan komen. 

Vraag mij liever wie ik ben. 

 

 

Comments

Popular posts from this blog

Berlijn is niet Den Haag - de bananenschillen van Nederlanders in Duitsland

 https://www.linkedin.com/pulse/berlijn-niet-den-haag-de-misvattingen-van-duitsland-judith-merkies   Berlijn is niet Den Haag De misvattingen van “ich will haben“ Nederlanders in Duitsland     Laurel & Hardy films vond ik vroeger niet leuk. Te dik opgelegd en te voorspelbaar. Hardy was slim, Laurel dom. Taarten gingen altijd door de lucht, banenschillen misten nooit hun doel en langsgedragen glas ging geheid aan diggelen .   Zo zie ik ook met lede ogen de altijd weer repeterende act van de Nederlandse managers, kooplieden, politici en hotemetoten die in Duitsland langskomen met slechts een doel voor ogen: in een directe lijn bij de macht aan tafel. De banenschillen liggen overal en, ja hoor, daar begint de glijpartij. De eerste misvatting van Nederlanders is, dat Duitsland is als Nederland, met dien verstande dan dat ze er Duits spreken, wat minder humor hebben en hard auto rijden. Niets is minder waar. In de komende blog...

Politieke performers

Alle ogen keken naar haar. Kamala, de eerste vrouwelijke vice-president. Terecht. Maar mijn ogen kijken naar hen: de performers. Op gelijke hoogte als de president en de vice. Hun zingende of reciterende stem voor meer eenheid klonken vanaf hetzelfde podium. Overdag tijdens de inauguratie van Joe Biden zongen Lady Gaga, Jennifer Lopez en Garth Brooks en reciteerde Amanda Gorman poezie. Later in avond verving “Celebrate America” het gebruikelijke bal waar de nieuwe president een ceremonieel dansje waagt met de nieuwe first spouse. En ook daar gaf de president een korte toespraak, omlijst door heel veel muziek, verklarende teksten door acteurs en kleine documentaires. De boodschap van deze uitzending, met op de achtergrond het Lincoln Memorial en alle heilige plekken van de macht, was duidelijk: eenheid in het verdeelde Amerika. Stellen we ons deze situatie voor in Nederland, voor de beëdiging van het nieuwe kabinet rapt Lil’ Kleine het Wilhelmus. En tijdens bordesscene met de koning en ...